Een schat die haar schatten koestert, dat is mijn mama. Wat oude speelgoedschatten op zolder betreft, zette ze een bomvolle doos voor onze neus: “Ik weet dat dit allemaal heel oud is, maar misschien kan Jente er nog mee spelen als ze naar hier komt.”  “Oh maar mama, ik wil dat eventueel wel mee naar huis nemen hoor…”, zei ik zo voorzichtig mogelijk, maar laaiend enthousiast. Een kleine selectie:
Among others, mijn oude, krakende Fisher Price radio. Dansen zullen we (vooral eigenlijk shaken alsof er een lied met een keiharde beat uit galmt en niet de zachte, oude tonen van Over the rainbow).

De telefoon, waarvan Jente wel begrijpt dat wij het associëren met de iets moderner ogende variant ‘smartphone’. Er wordt een ‘aa-ooo’ in de hoorn geroepen terwijl ze het ding tussen oor en schouder klemt, haar hoofdje lichtjes schuin houdend. Dat kind weet hoe het moet.

Het huisje met de hond, of de wasbeer, of ‘het mannetje’, we zijn er niet helemaal uit. Pret alom, daar zijn we wel uit!

Het blokkenkarretje waarvan enkel de ronde blokjes interessant zijn om torens mee te bouwen.

De ronde blokkendoos waar de assertieve peuter meestal het deksel afhaalt om er dan diertjes, duplo’s en dergelijke in te steken. Ondertussen krijg ik de blik: “Mama, jij met je beperkend deksel altijd weer. Geef me toch eens wat ruimte voor creativiteit.” Je ziet het haar gewoon denken, geloof me. Dat of: “Amai, in- en uitladen is té leuk!”

De ‘shape sorter’. Ook wel ‘shape shaker’ en ‘hit me in case of frustation’. Of zoals Oei, ik groei! het noemt: ‘de blokkenstoof’. What’s in a name. Ziet er leuk uit, leuk om blokjes in en uit de deurtjes te halen, niet leuk als je de blokken er niet uit krijgt. Gevolg: rammen met dat ding!

Mama, ik vrees dat je kleindochter het speelgoed iets meer gehavend zal achterlaten dan wij deden indertijd. Maar wat een schat van plezier, met jouw schatten hier.