The inevitable playsuit

IMG_20180926_102426_077 (1)
De drukte achter de schermen zorgt voor wat afwezigheid voor de schermen. Er wordt hard gewerkt bij WenSJe. Aan een nieuw patroon, de Teddy. Het begon allemaal met een trui voor Jente. Ik baseerde die trui op een truitje dat ik als kind droeg. En op die trui stond zo’n lelijke teddybeer met het woord ‘Teddy’ erbij. Vandaar dus de naam.

Teddy playsuit

Teddy playsuit

Teddy playsuit

Die trui is nu uitgebreid en er komt ook een jurkjesversie. Omdat ik jurkjes voor nog-niet-stappers niet zo mooi vindt, tekende ik een playsuit. Dit is de allereerste versie.  Afgezien van de hals die wat breder moet en nog enkele kleine dingen, ben ik best tevreden. En de dochter ook. Die heeft het concept van PLAYsuit helemaal begrepen.

Teddy playsuit

Teddy playsuit

Teddy playsuit

Stof: 

I got stripes studio, gekocht bij Fabrik Unik
Patroon:
Teddy playsuit, soon to be released 😉

Birthday wishes in een Ishi

Birthday Ishi

Anderhalve maand geleden droeg ze deze jurk op haar verjaardagsfeestje, onze tweejarige. Sinds dan hing de jurk op de trap of in haar kamertje aan een kapstokje of in de living over haar speelmand. Overal dus, behalve aan haar lijfje. Ze wou hem niet meer aandoen. De beertjes stonden haar niet aan. Totdat ik gisteren het prachtidee kreeg om koekjes in de zakken te verstoppen. Jurk aan. Blije peuter. Blije mama. Tijd voor foto’s. Negeer dus gerust het hoge omkoperijgehalte dat met deze foto’s gepaard gaat.
Het patroon voor deze jurk is de Ishi jurk van Straightgrain. Ik kreeg het van mijn broer voor Kerst. (Hoezo, wij maken lijstjes? Neenee, hij heeft dat eigenhandig geraden dat ik dít patroon wilde.) Ik had het patroon al eeuwen geleden op één van mijn Pinterest boards staan. En ik had ook al eeuwen geleden een stofje gekocht dat er perfect voor was. Een tijdje nadat mijn uitstelgedrag het gewonnen had van mijn wilde plannen, zag ik deze post van Laurence, één van mijn naai-idolen en wist ik dat ik voor onze meid echt ook zo’n Ishi jurk moest maken.
Birthday Ishi
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Birthday Ishi
Deze maat is een 2 jaar. Ik verkortte de jurk en de mouwen nog met 5cm. Op dit moment had een 18 maanden nog iets beter gepast, denk ik. Ook op de schouders en aan de armen is het eerder aan de brede kant.
Birthday Ishi
No need to say: De zakken zijn een gigantisch succes!! (Tuurlijk, er zitten koekjes in…)
Birthday Ishi
En toen waren de koekjes in de zakken op…
Birthday Ishi
This face… “Ok, dit is mijn kans om dat plantje hier kei hard tegen de muur de rammen!” And so she did… Sterke planten wel, die air plants. Fieuw.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Stofje: Cotton+steel (collectie van vorig jaar), gekocht bij Lanalotta
Airplant gekocht bij Phyt.

Appelsien, laat u zien!

Appelsien lena shirt & leggings

Pas maar op of ik eet u op! Hmnmhmnhm! Dat mochten we een heel weekend lang horen wanneer Jente ontdekte dat ik deze shirt voor haar had genaaid. Het was eerder een “Pasch ma opieeeu OP!” Wrijven over het buikje. En opnieuw.

Appelsien lena shirt & leggings

Appelsien lena shirt & leggings

Appelsien lena shirt & leggings

Appelsien lena shirt & leggings

Groot feest dus toen ze met de appelsienen mocht spelen. Goesting om rustig stil te staan voor de foto was er niet. “Geef het kind dan ook geen appelsienen (en pompelmoes 🙂 ) om mee te spelen.” hoor ik je denken. Klopt. Maar het plaatje zat al in mijn hoofd en de peuter was blij.

Appelsien lena shirt & leggings

Voor de shirt gebruikte ik het Lena dress patroon, maar ik verkortte het tot een lange shirt – tuniekje – … (hoe het ook heet). De appelsienenstof, nog bijna 40cm ervan, kocht ik bijna een jaar geleden op de rommelmarkt voor een halve euro (!). De kwaliteit is wel echt verschrikkelijk. Voor een halve euro kan je niet sukkelen. Maar met een tweelingnaald in slechte stof kan je wel sukkelen… Na wat gezucht kwam er toch een einde aan het omzomen. Aan het doorstikken van de hals heb ik me dus echt niet meer gewaagd.

Enkele leggings waren hoog nodig hier. Ze schiet de lucht in, die peuter. En ze verft ook in de crèche. En ze loopt sneller dan haar benen kunnen met ‘boempatat’ (haar woorden) als gevolg. Kortom: nog weinig toonbare broekjes. En ik had even nood aan bandwerk. Reden genoeg dus om nog eens het snelle en leuke gratis patroon van Emma en Mona boven te halen. Het gaat tot maat 80, maar ik heb het wat verlengd en een boordje aangestikt. Ik had het ook een beetje versmald om voor onze smalle meid nog meer het echte legging-gevoel te hebben, maar dat had duidelijk niet gehoeven (check de babyvetjes die zich hier en daar aftekenen – maar kom, dat verhoogt het schattigheidsgehalte). De grijze stofjes kocht ik in Maastricht in zo’n kraampje ‘restjes voor 2 euro’ en het grid-stofje kocht ik bij Bambiblauw. Ik denk op het stoffenspektakel in de bak met restjes.
Drie broeken, een shirt en een beetje zomergevoel voor een prikje, ha! 🙂

Appelsien lena shirt & leggings

Na deze fotoshoot zijn we ook helemaal in de war, Wouter en ik. Ze komt dan met scheefgehouden hoofd (jepjep, ze heeft het spelletje al begrepen) smeken: “Appisiene peje” Na wat gehang, gezeur, gespring, geklop, … (vul zelf aan) kwam aan het licht dat het ging over de “Plasticine”. “Mama en papa toch.”, zei ze met met het vingertje de lucht in (ik zweer het).

Appelsien lena shirt & leggings

Challenge accepted: city gym shorts

City gym shorts

“Challenge accepted!”
Als ik aan die woorden denk, zie ik steevast Barney Stinson van How I Met Your Mother voor mij. Met vinger in de lucht, borst vooruit en een beramende blik in de ogen. Dat was bijna (…) mijn lichaamstaal toen ik de sew challenge accepteerde. Behalve dat ik nog niet wist wat dat precies was, zo’n sew challenge. Moet ik dan iets maken voor iemand die ook meedoet? Moet ik iets specifieks maken?

Het zat blijkbaar als volgt in elkaar: Ik werd gekoppeld aan Katrien, de madam van Tante Fee. En enkele Facebookberichtjes later bleek dat we elkaar drie criteria moesten bezorgen. Met die criteria moesten we ‘iets’ maken. Spannend.

Wat ik vond van de criteria van Katrien? Tof! Want ik zou eindelijk iets maken dat al lang op mijn ‘to sew’ lijstje staat (1), met een stofje dat bijzonder is voor mij (2), en iets dat meteen ook zomerproof is (3).

City gym shorts

  1. Het gratis patroontje van de city gym shorts van Purl Soho stak al van vorig jaar in mijn patroonmapje (ja kom, het was ergens verzeild geraakt in de mega hoop papieren die ik ‘patroonmapje’ noem). Dat gebeurde dankzij Lies, die met deze originele post uitpakte. Dit jaar, toen ik deze post van Marleen zag, wist ik het. Zo’n shortjes zou ik ook in veelvoud maken voor de schattige peuterbenen die hier rondhuppelen. Criterium 1, check!
  2. We gingen op ‘naaiweekend’, L. en ik. Mommies weekend away. Als een klein kind keek ik ernaar uit en verzamelde ik alle stofjes waar ik iets mee zou doen. Waaronder een mini lapje veertjesstof. Toen ik pas begonnen was met naaien, zo’n goeie twee jaar geleden, kreeg ik van mijn mama een pakketje met enkele stofjes. Waaronder dit. De patroondelen van het shortje pasten er nét op! De boord maakte ik uit boordstof van Lotte Martens, donkergeel met goud. Ook wel een heel bijzonder stofje, vind ik. Fancy pants! Letterlijk! Criterium 2, check!
  3. Wat zou ik zeggen… Shorts zijn summerproof! 🙂 Criterium 3, check.

City gym shorts

City gym shorts

City gym shorts

City gym shorts

Ok, ik geef toe, ik heb er me qua ‘challenge’ nogal gemakkelijk vanaf gemaakt. Een biais had ik al wel eens eerder aan een kledingstuk gezet. Maar heel leuk dat ik dankzij de criteria van Katien dit stofje eindelijk gebruikt heb voor alvast een eerste zomeritem in Jente haar kleerkast. Eéntje dat hier vaak gedragen gaat worden.

Katrien deelt hier haar prachtcreatie met mijn criteria. Een selfish sewing projectje waar ze echt heel mooi mee staat, als je het mij vraagt. 

Kijk deze week zeker ook op deze blogs voor meer accepted challenges.

Het verenstofje en de biais kocht ik bij Veritas.
De prachtige boordstof met gouden print is van Lotte Martens, gekocht bij Lana Lotta.
De trui kocht ik bij Hema.

Try to get some sleep en een paar nachtkastjes

Sinds heel kort krijgen we terug onze hele nacht slaap. En soms zelfs tot 7u30, heel soms zelfs to 8u of iets later. Heerlijk! (We blijven wel op onze hoede, want ineens zo’n verandering in slaapgedrag… verdacht…) Dan besef je dat je toch wel erg moe geweest bent. We wisselden wel af om onze kleine meid haar tutje te geven, flesjes te geven, slechte dromen weg te halen of tandjespijn te fixen. Maar toch. Iemand vertelde me ooit dat ‘s nachts wakker worden (als in: echt moeten opstaan en aandachtig moeten zijn) je aantal uren slaap halveert. Dus als je alsnog acht uur slaapt en je moet tussendoor opstaan, heb je eigenlijk maar vier uur geslapen.
Ach, uren kan ik doorgaan over uren slaap. Totdat je hier voor je scherm in slaap valt!
Gaan we niet doen.

 

Wat ik wel ga doen, is babbelen over een knutselproject van vroeger waarbij we de laatste tijd dus terug wat meer tijd spenderen. Onze nachtkastjes. Met daarop een wekker die nu de mooiste uren aanduidt. Uren die beginnen met een 7 of zelfs met een 8 (in plaats van met een 5!), hoera!

 

 Enkele sfeerfotootjes alvast van het totaalplaatje en de start van mijn slaapobsessie. Een ‘voor’ van de dag waarop Jente geboren is en een ‘na’ met matching shirts.

 

We hebben een slaapkamer waar er een verbreding is  in de muur, nét in het midden van die muur. Onze kleerkasten waren te breed en moesten tegen de andere twee muren, de derde muur was een raam en dus was die muur de ‘bedmuur’. Ons bed is eigenlijk gewoon een lattenbodem met een matras. Een ‘headboard’ hebben we dus niet. De muur moest headboard worden. De verbreding in de muur kreeg alleszins een mooie houtskool kleur én… We moesten op zoek naar mini-nachtkastjes die pasten tussen de verbreding, de muur en ons bed. Niet te vinden, ik zeg het je! Tenzij een gewoon tafeltje. En nu moet je weten dat ik nogal wat eisen heb voor een nachtkastje. Je moet bijvoorbeeld af en toe wel iets kunnen wegsteken dat niet per se zichtbaar moet zijn als mensen ‘een toer door het huis’ willen. En ja, de meeste kastjes met schuiven of deurtjes erin vind ik vaak niet zo prachtig ogen.
Enkele jaren geleden hadden we al heel wat centjes in ons huis gestoken en zochten we een budgetvriendelijke optie.
Dus…
maakten we onze kastjes zelf.

 

Zo is het gegaan:
– Enkele plankjes in verstek zagen met de verstekzaag van vrienden
– Enkele wijnkistjes met houtlijm op elkaar kleven met de plankjes er in een hoek tussenin
– Wieltjes eronder vijzen
– Plankjes wit verven (een contrastje, dachten we)

 

Ziehier de miniplaats tussen de muren en het bed.

 

De achterkant met een plankje dat maar tot in de helft gaat. Zo kunnen er eventueel spullen op die net iets breder zijn dan zo’n wijnkistje.


 

Het plankje aan de voorkant.

 

En de zijkant. Bewust geen scherpte waar de verstek-kanten samen kwamen… Dan zou je kunnen zeggen dat we ons moet schamen voor de slechte afwerking. Maar die ‘industriële look’ was toch in?!

 

Een wieltje (of vier) eronder zodat de kastjes makkelijk weggereden kunnen worden bij het schoonmaken. En kijk nu, op dat wieltje staat Jente haar naam (tenminste de naam die ze zichzelf tegenwoordig geeft).

 

Stopcontacten gelegd door Handige Wourry tot naast de kastjes aan beide kanten. Tenminste de snelle oplossing voor als je je muren niet wil uitbreken.


 

En een lampje dat aan het kastje vast kan en dus niet dreigt op je hoofd te donderen als je ‘s nachts even met je arm tegen het kastje zit. En kijk, dat hoort ook bij die industriële look.

 

De wekker. Heel modern, klopt. Waarom? We proberen onze telefoons beneden te laten wanneer we gaan slapen. Zo ‘s morgens vaak eigenlijk pas na het ontbijt kunnen kijken wat er die dag leeft in de wereld of wie welke berichten heeft gestuurd, is best rustgevend. Nog even cocoonen tot we de deur uit moeten.


 
  

 

Ongelofelijk amateuristisch! Maar drie jaar later staan die kastjes er nog altijd, even op en top in orde en ze worden elke week weggerold wanneer het schoonmaaktijd is. Sterk spul! Na!

 

Ik ben er stiekem dus toch trots op. Vooral omdat we die zonnige namiddag met ons tweetjes ook bakken plezier hadden bij het in elkaar steken ervan.

 

P.S.: Binnenkort winteruur… De klok een uur terugzetten. 7u30 wordt 6u30… Zucht… Maar wat we gehad hebben, hebben we gehad. 🙂

Een beetje babyspeelgoed

Een schat die haar schatten koestert, dat is mijn mama. Wat oude speelgoedschatten op zolder betreft, zette ze een bomvolle doos voor onze neus: “Ik weet dat dit allemaal heel oud is, maar misschien kan Jente er nog mee spelen als ze naar hier komt.”  “Oh maar mama, ik wil dat eventueel wel mee naar huis nemen hoor…”, zei ik zo voorzichtig mogelijk, maar laaiend enthousiast. Een kleine selectie:
Among others, mijn oude, krakende Fisher Price radio. Dansen zullen we (vooral eigenlijk shaken alsof er een lied met een keiharde beat uit galmt en niet de zachte, oude tonen van Over the rainbow).

De telefoon, waarvan Jente wel begrijpt dat wij het associëren met de iets moderner ogende variant ‘smartphone’. Er wordt een ‘aa-ooo’ in de hoorn geroepen terwijl ze het ding tussen oor en schouder klemt, haar hoofdje lichtjes schuin houdend. Dat kind weet hoe het moet.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

Het huisje met de hond, of de wasbeer, of ‘het mannetje’, we zijn er niet helemaal uit. Pret alom, daar zijn we wel uit!
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het blokkenkarretje waarvan enkel de ronde blokjes interessant zijn om torens mee te bouwen.

De ronde blokkendoos waar de assertieve peuter meestal het deksel afhaalt om er dan diertjes, duplo’s en dergelijke in te steken. Ondertussen krijg ik de blik: “Mama, jij met je beperkend deksel altijd weer. Geef me toch eens wat ruimte voor creativiteit.” Je ziet het haar gewoon denken, geloof me. Dat of: “Amai, in- en uitladen is té leuk!”
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De ‘shape sorter’. Ook wel ‘shape shaker’ en ‘hit me in case of frustation’. Of zoals Oei, ik groei! het noemt: ‘de blokkenstoof’. What’s in a name. Ziet er leuk uit, leuk om blokjes in en uit de deurtjes te halen, niet leuk als je de blokken er niet uit krijgt. Gevolg: rammen met dat ding!

Mama, ik vrees dat je kleindochter het speelgoed iets meer gehavend zal achterlaten dan wij deden indertijd. Maar wat een schat van plezier, met jouw schatten hier.

 

Let’s begin…

26274477815_b0fa50752d_o

We gaan ervoor.

Een dagboek verstoppen met een slecht slotje erop deden we zo graag, back in the days. Vol eerste liefdes, bedenkingen over de wereld rondom ons en wat we wilden worden. Boekjes, waar je telkens in begon te schrijven om dan de volgende dag een nieuw boekje te bekladden omdat je ‘veranderd was’.

Het ‘ik moet dingen opschrijven’ gevoel is sinds de geboorte van Jente meer dan ooit present. Veel fijne momenten met ons gezinnetje worden op foto vastgelegd en vertoeven nu in een mapje op de computer. Ons huis ligt vol met creatieve uitspattingen die tot op heden zelden een foto verdienden, iets waar ik ‘later als ik groot ben’ spijt van ga krijgen.

De verhalen en foto’s hier worden dus een poging om de leuke kleine dingen een plaats te geven, niet verstopt, wel vol liefde(s) en bedenkingen.

Foto: https://www.flickr.com/photos/denbow/26274477815/in/photostream/