Het is stilletjes. In mijn naaikamertje. En hier dus ook. De dikke buik (waar het absoluut niet stil is!) begint zeer aanwezig te zijn en het zet mijn naaienergie een beetje on hold. En mijn concentratie enkele niveautjes lager, amai. Een zieke dochter helpt daar natuurlijk niet aan. Maar we konden met ons tweetjes wel een weekje cocoonen thuis en daar ben ik heel dankbaar voor. Nog even alle aandacht voor mijn grappige kleine meid die binnenkort die aandacht zal moeten delen.
Ik begon een tijdje geleden te breien aan dit tweede project (na de muts en sjaal), het vestje uit Stof voor durf-het-zelvers 3 in de grootste maat. Ik gebruikte dikkere wol dan aangegeven in de instructies, dus de verhoudingen van het vestje zijn wat uit proportie geraakt (knitting rookie hier…). Jammer wel, maar ik besloot om het toch maar gewoon af te werken. Jente zag het ‘s ochtends liggen en vond het zo geweldig dat ze het móest passen. Toen was ik ook overtuigd.
Ik maakte nog een rokje met een restje double gauze van dit project. Heel snel. Zakken maken, op een rechte lap stof naaien, bovenrand iets te hoog nemen en eens extra doorstikken voor wat meer frons. De onderkant van haar rokje is de zelfkant. Ik vond het zonde om te zomen. Echt snel klaar dus. Jente vindt lange rokken heel mooi, zei ze deze week. “Jij vraagt, mama draait, mijn kind.” dacht ik vol trots om de goeie smaak van mijn dochter (ik geniet ervan zolang de glitter flashy roos-paarse prinsessenfase hier nog niet aangebroken is).
Meer moet hier niet over gezegd worden. Behalve dat ik de kleuren best leuk vind. Misschien past die ‘nude’ kleur iets minder bij haar bleke velletje (en het ‘winterlicht’ in de foto’s flatteert ook maar matig), maar ik vind het toch mooi samengaan met de vuilblauwe kleur van haar rokje.
