In the pocket Oliver

Dit jaar ging het er in december wat rustiger aan toe dan gewoonlijk tijdens deze periode. Dat zorgde ervoor dat ik het allemaal wat bewuster en rustiger leek te beleven dan andere jaren. Of ligt het aan het feit dat je met een peuter naast je toch steevast trager wandelt? Of is het omdat je aan de peuter de hele kerstheisa probeert uit te leggen en samen de boom versiert (elke dag opnieuw)?

Of was het omdat we na Kerstdag even met z’n tweetjes twee dagen mochten relaxen? 

En zo kwam het dat ik nog meer dan anders opmerkte dat de gejaagdheid van de dagen en weken voor kerst soms toch wat in contrast staat met de kalmte, gezelligheid en het samen vieren waar we allemaal zo naar uit kijken. We racen ons te pletter om daarna rustig bij onze kerstboom te zitten. Het viel mij vooral op toen we met Jente naar de stad gingen en we de rijen parkeerplaatsbeluste en eerder ongeduldige auto’s voorbij fietsten of toen ik de fronsende, gejaagde uitdrukkingen waarnam op de gezichten van menig cadeaushoppers. Ik prees me gelukkig dat ik zelf even mocht slenteren en rustig kon genieten van alle kerstkitsch (weliswaar terwijl ik probeerde Jente niet kwijt te raken terwijl ze haastig rond een kerstboom huppelde). Dat we met de fiets konden gaan cadeaushoppen. Dat we meestal niet overdrijven met cadeautjes. En dat de peuter en de papa van de peuter graag mee kuieren door de straten (ok, meestal de verkeerde kant op, maar toch – die peuter hé, de papa heeft iets meer oriëntatievermogen).
Volgend jaar doen we dat opnieuw, zo wat rustiger.

Ondertussen ging het er op creatief vlak ook wat kalmer aan toe en deed ik aan wat bandwerk. Een reeks Oliver broekjes. Annick en Griet, ik blijf het herhalen, dat patroon is hier een toppertje!
Voor Jente maakte ik twee dikkere, winterse Olivers in maat 86. Eéntje in velours en eentje in sweaterstof. Allebei met zakken. Omdat ons Jentemie zo’n ongelofelijke fan is van “kakken”. En omdat we de misverstanden over broek- of jaszakken en vervuilde luiers graag aanwakkeren.
Eén donkerblauw broekje met glitterzakken en één grijs broekje met muntgroene zakken.


Ik maakte ook nog enkele Olivers in maat 68 en 74 om cadeau te geven.

Lap, in de lappenmand.

Jente en ik hebben enkele daagjes quality time… ‘t Is te zeggen, we zitten allebei ziekjes thuis en kijken dan tik tak en andere dwaze peuterproof Youtube filmpjes. We lezen boekjes (als in: we zoeken razendsnel beer en poes op elke bladzijde in dit heerlijke prentenboek), suffen wat onder het dekentje in de zetel en slapen (soms toch, maar meestal niet ‘s nachts). Soms lig ik tijdens Jente haar dutjes wat foto’s te kijken. Zo kwam ik zonet bij een fotoreeks die ik bijna exact een jaar geleden maakte. Van een toen ook zieke Jente. Met een prachtig zonneke op haar bolleke, daarom dat mama het nodig vond om naar de camera te grijpen.

Vandaag vond ik dat ze ook wel even op de foto kon (en was ik zelf terug in ‘denk in foto’s-modus 🙂 ). Gisteren en eergisteren daarentegen, ocharme ons dutske. Wat een verschil met een jaar geleden. Een echte peuter met ‘attitude’ is het. Ze was aan het schrijven. En somde dan na elk streepje dat ze trok de namen op van alle vriendjes uit de crèche.

We hebben afgesproken dat we volgende week weer onze actieve zelf zijn. Ondertussen geniet ik (tussen het bezorgd zijn om haar koorts door) eigenlijk wel van alle knuffels, van haar grappig hees stemmetje en van het ‘nodig zijn’ (en van zelf toch ook wat uitrusten).

Mama… Mamarazzi…

Enkele weken geleden, vier jaar na de eerste cursus fotografie, ging ik ervoor, voor deel 2 van de cursus. Vier jaar geleden zat ik met wat minder grote wallen in de cursus die toen ook tot 22u duurde, maar nu wel lijkt te duren tot midden in de nacht. Ha, ik herinner me nog dat we vroeger om 22u of later afspraken om iets te gaan drinken… Tijden veranderen. En het niveau van de cursus ook. Zoals dat gaat, is het nu een tikkeltje moeilijker. Uitdagende thema’s en best wel wat techniek. Nog heel wat oefenen dus.

De meeste van deze foto’s haalden ‘the cut’ niet voor de cursus, maar ik vond ze best wel grappig.

De manuele belichting is soms nog best moeilijk, dus wanneer het vooruit moest gaan is er hier en daar wat te veel licht en dan weer wat te weinig.

We gingen er zaterdag op uit naar kunstenfestival Rode Hond in Leuven.

Onder andere met een blote voetenpad van bijna 100m in de hal van woonzorgcentrum Edouard Remy. Eén van de vrouwen vertelde ons: “Kleine kindjes, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen.” terwijl we haar van het einde van de hal naar de lift rolden. Mmm…

Op de oude draaimolen. Mama moest mee… (whiiiii!)OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De zakken van haar Louisa coat herontdekt. Stoer dat ze zichzelf vond.

Van voor…

Naar achter…

Van links…

Naar rechts…

Even op café. Pindanootjes fretten en bierviltjes molesteren. Ondertussen kon mama een foto nemen voor ‘inhoudelijk contrast’. Papa wou zijn St. Bernardus niet uitlenen voor de foto om dat contrast nog extra kracht bij te zetten. Iets in de zin van “te riskant” werd er gemompeld.

En niet te vergeten: Veel te grote stukken banaan naar binnen werken. Als je mond niet bijna overstroomt, heb je niet echt banaan gegeten.

Back home. Lekker warm. Beker en kopje moeten gewisseld. En we smullen van deze cake.

Zo verliefd op haar snoetje. Zeker als ze het combineert met haar laatste nieuwe uitspraken:

Iets valt (of zij valt): “Boempatatttt”

“Mama lie!” (mama lief)

“Moeke! Tate!” (Moeke, Vake)

“Moma! Popa!” (Oma, Opa)

“Kaka ich” (kaka weg – met twee handjes de lucht in nadat de vuile pamper veilig verwijderd is)

“Jasssss mooooooi.”

“Moetch” (muts)

“Tatoe” (handschoen)

“Aaapèèèèh!!” (slaapwel)

Wouter zei het nog gisteren: “Soms heb ik schrik dat je haar gaat opeten.”

Gelukkig ben ik niet zo’n vleeseter en uit ik die overload aan vertedering via blogposts.