En plots ben je met vier. Zo plots leek het niet, want ik dacht al die tijd dat ons tweede paté’ke te vroeg geboren zou worden. En toen bleek ze die knusse buik drie dagen langer te willen bewonen. De dag vóór de bevalling had ik er vrede mee dat het nog een extra weekje zou kunnen duren en besloot ik nog enkele truien en broekjes te knippen om de volgende dag in elkaar te zetten. Dat stapeltje ligt me hier nu nog (deels) aan te staren. Want die vrijdagochtend maakten de weeën me wakker. Een uurtje later maakte ik Wouter wakker. Jente was al gaan logeren bij haar grootouders, dus dat kwam heel mooi uit. Nog een uurtje later waren we in het ziekenhuis en twee en een half uur later lag onze kleine meid in mijn armen op haar duimpje te zuigen. Kort en krachtig, die bevalling, en mooi overdag. Ik had ervoor getekend.

Isa, zo heet Jente haar kleine zus. Klein, het is te zeggen, ze woog uiteindelijk toch 3,690 kg, zo’n 700g zwaarder dan haar grote zus indertijd. Een stevige madam met wakkere, geïnteresseerde ogen en grote dorst. Soms iets té groot, want onze wasmachine draait op volle toeren met al die kleren, slabben en doeken vol met dat teveel aan melk. Gelukkig blijft het reflux-gekrijs dat we bij Jente moesten doorstaan, voorlopig uit. Een dikke vette oef dat we al drie weken ver zijn op deze manier.

En wat betreft die naam, die wordt uitgesproken met een S, niet met een Z. Blijkbaar zorgde het voor wat verwarring. Maar eens je het weet… 😉

Jente haar gevoel bij de ‘we zijn nu met vier’-situatie is meestal positief. Ze is super lief voor Isa. Het kind wordt overladen met kusjes, aaikes, knuffels, tutjes, speelgoed, … en zelfs veel ‘Ik vind jou lief, Isa!’. Lucky us. De eerste dagen hield onze grote zus haar handjes op haar oren wanneer Isa huilde. Ze werd verdrietig als Isa verdrietig was. Veel uitleg later, vindt ze het nog steeds wat ongemakkelijk wanneer haar kleine zus huilt of wanneer ze haar handje probeert te pakken en Isa haar ‘wegduwt’. En afgezien de hogere nood aan een tutje, een extra knuffel, wat extra zeuren (best vermoeiend, dat geven we toe), mogen we niet klagen over het gedrag van onze driejarige die plots de grote verantwoordelijkheid krijgt van het ‘grote zus worden’.

We proberen zoveel mogelijk op foto vast te leggen, maar we merken dat we minder alert zijn dan bij Jente. Het lot van het tweede kind zeker. 🙂 Gelukkig heeft mijn schoonzus veel fotografietalent en heeft ze enkele mooie momenten kunnen vastleggen. Sommige foto’s zijn van haar. Andere namen we zelf thuis op een ‘rustig’ moment met ons viertjes.

De babyverliefdheid is bij mij alleszins veel groter nu dan drie jaar geleden. Is het omdat Isa wat rustiger is? Is het omdat je alle ‘goedbedoeld advies’ beter weet te relativeren? Is het omdat de shock “Oh my, ik heb een kind!” minder groot is? Ik weet het niet. Maar het is alleszins heel fijn genieten van de kleine, mooie momenten. (En af en toe ‘s nachts eens goed vloeken op het kleine aantal uurtjes slaap.)

En hieronder zoals beloofd veel babyspam. Een selectie aan foto’s van de voorbije weken. Kwestie van de tijd even te doen stilstaan. Want onze minimeid is haar eerste kleertjes al bijna ontgroeid.

Het laatste weekend voor de bevalling.

De eerste foto’s van mama en papa met de twee dochters

Jente ontdekt het ziekenhuis en entertaint het bezoek met spookjeschips die ze eigenlijk zelf opeet.

Eerste dag thuis.