Three weeks of Isa

geboorte Isa

En plots ben je met vier. Zo plots leek het niet, want ik dacht al die tijd dat ons tweede paté’ke te vroeg geboren zou worden. En toen bleek ze die knusse buik drie dagen langer te willen bewonen. De dag vóór de bevalling had ik er vrede mee dat het nog een extra weekje zou kunnen duren en besloot ik nog enkele truien en broekjes te knippen om de volgende dag in elkaar te zetten. Dat stapeltje ligt me hier nu nog (deels) aan te staren. Want die vrijdagochtend maakten de weeën me wakker. Een uurtje later maakte ik Wouter wakker. Jente was al gaan logeren bij haar grootouders, dus dat kwam heel mooi uit. Nog een uurtje later waren we in het ziekenhuis en twee en een half uur later lag onze kleine meid in mijn armen op haar duimpje te zuigen. Kort en krachtig, die bevalling, en mooi overdag. Ik had ervoor getekend.

18 02 02 Babybezoek, Isa 5 uur oud BW (80)

Isa, zo heet Jente haar kleine zus. Klein, het is te zeggen, ze woog uiteindelijk toch 3,690 kg, zo’n 700g zwaarder dan haar grote zus indertijd. Een stevige madam met wakkere, geïnteresseerde ogen en grote dorst. Soms iets té groot, want onze wasmachine draait op volle toeren met al die kleren, slabben en doeken vol met dat teveel aan melk. Gelukkig blijft het reflux-gekrijs dat we bij Jente moesten doorstaan, voorlopig uit. Een dikke vette oef dat we al drie weken ver zijn op deze manier.
En wat betreft die naam, die wordt uitgesproken met een S, niet met een Z. Blijkbaar zorgde het voor wat verwarring. Maar eens je het weet… 😉
18 02 02 Babybezoek, Isa 5 uur oud BW (78)
Jente haar gevoel bij de ‘we zijn nu met vier’-situatie is meestal positief. Ze is super lief voor Isa. Het kind wordt overladen met kusjes, aaikes, knuffels, tutjes, speelgoed, … en zelfs veel ‘Ik vind jou lief, Isa!’. Lucky us. De eerste dagen hield onze grote zus haar handjes op haar oren wanneer Isa huilde. Ze werd verdrietig als Isa verdrietig was. Veel uitleg later, vindt ze het nog steeds wat ongemakkelijk wanneer haar kleine zus huilt of wanneer ze haar handje probeert te pakken en Isa haar ‘wegduwt’. En afgezien de hogere nood aan een tutje, een extra knuffel, wat extra zeuren (best vermoeiend, dat geven we toe), mogen we niet klagen over het gedrag van onze driejarige die plots de grote verantwoordelijkheid krijgt van het ‘grote zus worden’.
We proberen zoveel mogelijk op foto vast te leggen, maar we merken dat we minder alert zijn dan bij Jente. Het lot van het tweede kind zeker. 🙂 Gelukkig heeft mijn schoonzus veel fotografietalent en heeft ze enkele mooie momenten kunnen vastleggen. Sommige foto’s zijn van haar. Andere namen we zelf thuis op een ‘rustig’ moment met ons viertjes.
De babyverliefdheid is bij mij alleszins veel groter nu dan drie jaar geleden. Is het omdat Isa wat rustiger is? Is het omdat je alle ‘goedbedoeld advies’ beter weet te relativeren? Is het omdat de shock “Oh my, ik heb een kind!” minder groot is? Ik weet het niet. Maar het is alleszins heel fijn genieten van de kleine, mooie momenten. (En af en toe ‘s nachts eens goed vloeken op het kleine aantal uurtjes slaap.)

 

En hieronder zoals beloofd veel babyspam. Een selectie aan foto’s van de voorbije weken. Kwestie van de tijd even te doen stilstaan. Want onze minimeid is haar eerste kleertjes al bijna ontgroeid.
Het laatste weekend voor de bevalling.
18 01 29 Bezoek Sofie, Wouter en Jente (15)
De eerste foto’s van mama en papa met de twee dochters
geboorte Isa
Jente ontdekt het ziekenhuis en entertaint het bezoek met spookjeschips die ze eigenlijk zelf opeet.
Eerste dag thuis.

Fotoshoot tweede dag thuis.

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

geboorte Isa

Eén week oud op het verjaardagsfeestje van Jente.
18 02 10 Verjaardag Jente 3 jaar (200)
18 02 10 Verjaardag Jente 3 jaar (223)

Zusterliefde in de ochtend.

three weeks of Isa

Haar modelskills testen, want er zullen nog enkele outfits geblogd worden de komende jaren. 🙂

three weeks of Isa

three weeks of Isa

three weeks of Isa

Nog wat zusterliefde.

Dank je om te komen lezen! x

WenSJe wordt 1 & Schooldag 1 + giveaway

Feliz jurk + rugzak + giveaway

WenSJe is 1 jaar! “Ben ik al één jaar bezig met bloggen?” ging het door mijn hoofd toen de wederhelft me hier enkele weken geleden op wees. Het lijkt zoveel korter, maar toch is er veel gebeurd. Het voorbij jaar ben ik actiever geweest in de online wereld dan de 10 jaar daarvoor samen, denk ik. Samengevat: veel bijgeleerd, meer durf gekregen en best wel wat nieuwe mensen leren kennen. Ik hoop dat ik er nog een plezant jaar bij kan doen.
En ook net deze week is het voor Jente, de hoofdrol op deze blog, de allereerste schooldag. Een klein feestje mocht dus niet ontbreken.
Vandaag geef ik iets weg en volgende week komt het gratis Fons & Sien patroon in meerdere maten online. Stay tuned.
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
De voorbije weken en tijdens het nadenken en maken van Jente haar ‘eerste-schooldag-outfit’, bleek dat het toch niet alleen voor de peuter in kwestie een grote stap wordt.
Loslaten. Ik heb het er naar Jente toe eigenlijk zelden moeilijk mee gehad. In de crèche, bij de grootouders en andere familie. Ze trekt ook altijd zo goed haar plan en is over het algemeen best tevreden. Grootouders en al, dat is natuurlijk familie, maar ook de crèche was voor haar (en voor ons dus ook) een zalige plaats. Ze amuseerde er zich echt. Vaak wilde ze ‘s avonds niet mee naar huis. ‘s Morgens liep ze altijd naar haar vriendjes of favoriete begeleidster. En de laatste tijd vertelde ze fijne verhalen over wat ze allemaal gedaan hadden. De vele foto’s die altijd in de gang ophingen en de feestjes waar we naartoe geweest zijn, zorgen ervoor dat we elke keer weer dachten: “Man, wat hebben wij chance met zo’n crèche.”
Vrijdag was haar laatste dag daar, gisteren nog afscheidsfeestje. En het deed een beetje raar.
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Morgen naar school. Onze meid heeft er wel zin in. Ze heeft haar rugzak en kan daar vanalles insteken. Dat vindt ze alvast leuk. En dat er twee vriendinnetjes ook op die school zijn, vindt ze ook best aangenaam. Maar wat die school precies is, no clue. Als ze met haar Fisher Price schooltje speelt (dat van mij indertijd), zet ze al die mannetjes op schommels, glijbanen en in draaimolens. Ik kon haar gelukkig al vertellen dat er op school ook een glijbaan is. En wat vertel je zo’n kind nog? “Je gaat binnenkort gewoon met veel andere kinderen spelen en eten en samen zijn. Op een andere plaats (de school dus) waar je je ook heel hard gaat amuseren.” probeer ik dan. “Zoals in de crèche en zoals thuis, mama?” … “Ja, eigenlijk wel.” Toch?
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Het idee om voor Jente een rugzakje te maken à la ‘Fjällräven‘ doolde al lang rond in mijn hoofd. Dát zou ik proberen na te maken tegen haar eerste schooldag. Maar ik zag wat op tegen uitzoeken hoe zo’n rugzakje exact in elkaar stak. En toen was er Helena (de toffe madam van De Stoffenkamer), die op Facebook voor haar schattige dochter het rugzakje gemaakt had dat al zo lang in mijn hoofd zat. Ze was zo lief om de afmetingen te delen. Ik, nog nooit een rugzak genaaid, zocht toch nog naar enige houvast (iets dat leek op een tutorial) om het ding in elkaar te steken. Google bracht me al snel bij dit filmpje dat heel mooi uitlegt hoe je zo’n Fjallräven lookalike in elkaar steekt. Eén tip: laat je niet misleiden door de 12 minuten die het filmpje duurt. Het echte werk duurt nét iets langer. 🙂 Achteraf wel toegegeven, in de categorie ‘schooltas naaien’, is dit eigenlijk wel een snel-klaar projectje.
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Ik maakte het rugzakje, net als Helena, uit oilskin. Ik vind het echt fijn materiaal om mee te werken. Toen ik met een gewone naald en voor de moeilijke stukken (meer dan 4 lagen) met een jeansnaald begon te werken, was ik vertrokken.
Het zakje vooraan ziet er leuk uit, zo eruit springend, maar ik zou het flapje wat kleiner maken of weglaten in een volgende versie. Nu is het soms wat moeilijk om in het zakje te raken. Ik gebruikte ook schuifgespen in brons in plaats van de laddergespen die in het filmpje aangeraden worden. Bij de tassenband waarmee ik de handvaten maakte, vond ik dat wel mooi passen. De tassenband zou ik volgende keer aan de uiteinden wel afwerken. Nu steken er wat draadjes uit en dat stoort wel wat.
Ik koos voor een dubbele rits, makkelijk online te vinden hier tegenwoordig. Super kwaliteit. Op de plaats van het Fjällräven logo maakte ik een pin vast. Zoveel plaats was er niet meer tussen het handvat in mijn versie. En mijn favoriete applicatiewinkel gaat pas vandaag terug open. 🙂
Jente en ik zijn allebei best enthousiast over de nieuwe rugzak. Een simpel, maar ideaal kleutertasje. Ik mag gewoon niet té veel kijken naar de afwerking in de hoeken (mán dat vond ik moeilijk!).
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Hoe Jente haar jurkje er moest uitzien, had ik ook al een tijdje in mijn hoofd. En toen kwam Straightgrain met een patroon dat het beeld in mijn hoofd helemaal overtrof. Enorme fan ben ik van het nieuwe Feliz patroon! Het model is speels en elegant tegelijk en de opties zijn eindeloos. An heeft dat goed gezien om dit patroon nu uit te brengen, want ik denk dat er vrijdag veel Feliz jurkjes zullen verschijnen aan de schoolpoorten. Ik maakte een Feliz met de smalle ruchemouwen, plooitjes en blinde rits. Ik koos bij Lanalotta voor de prachtige Terrazzo night cotton gauze van Atelier Brunette.
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
We konden ook enkele foto’s nemen op de speelplaats van haar school. De plassen die daar bij regenweer verschijnen, zijn alvast Jente haar favoriet.
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Feliz jurk + rugzak + giveaway
Heb je het tot hier gehaald? Dan heb je je kans op de giveaway verdiend. 🙂
Ik mag van Straightgrain en van Lanalotta een pakketje weggeven. Een Feliz papieren patroon en 1,20m superzachte Moonstone pink van Atelier Brunette om een Feliz jurk of top mee te maken.
Feliz giveaway
Wil je kans maken op dit pakketje? Vertel dan hieronder voor wie je een Feliz wil maken.
Wil je extra kans maken? Volg WenSje_Sofie op Instagram, laat ook daar een berichtje achter bij deze foto en tag iemand die ook wel zou willen winnen. Voor nóg een extra kans, deel dan de foto in je eigen Instagram feed met @wensje_sofie en #wensje1jaargiveaway erbij vermeld.
Op 15 september wordt de winnaar bekend gemaakt.
Rugzakje:
Stof: olijfkleurige oilskin gekocht bij De Stoffenkamer; fournituren gekocht bij Lanalotta en K-Bas
Patroon: gratis afmetingen en tutorial van With Wendy
Jurkje:
Stof: Terrazzo night Atelier Brunette – Lanalotta

Ze is twee, onze kleine paté

Twee jaar geleden hadden we nu al een halve nacht en dag kunnen wennen aan het feit dat we mama en papa geworden waren. Plots was daar dat kleine dropje. Toen heel rustig, hongerig en toch al erg geïnteresseerd zo leek het.
Een zware nacht achter de rug en een dag met telefoontjes, berichtjes, bezoekjes. En tussendoor even proberen te bekomen en checken hoe je er zelf aan toe bent.
Totaal overweldigd, verbaasd over de voorbije 24 uur en blij met onze kleine meid. Dat was dit moment twee jaar geleden.

Die twee jaar sinds dat moment zijn voorbij gevlogen. Even een kleine greep uit wat ik sinds dan heb mogen ervaren:

  • Dolenthousiast zijn over wat ons kind alweer bijleert: “Whaa, ze kan een stukje peer vasthouden!” “Kijk, ze kan staan!” “Ze loopt!” “Ze zegt ons na!” “Ze kan drie blokjes op elkaar stapelen!” “Ze kan zelf haar tut pakken!” (Maak u niet ongerust, dit is niet de juiste volgorde.)
  • Zoveel liefde voelen voor zo’n mini mensje dat je op dat moment eigenlijk nog niet zo goed kent. Zo hartverwarmend en eng tegelijk dat zoiets kan.
  • Ongelofelijk moe zijn. En gaandeweg leren dat je (meestal – soms – amper – ach het scheelt van dag tot dag) kan functioneren met zo weinig slaap. (Even eerlijk: Dat heeft wel zo’n anderhalf jaar geduurd.)
  • Heel erg onder de indruk zijn van de nieuwe situatie en het gevoel hebben dat de wereld te snel draait en je niet kan volgen.
  • Soms zoveel nood hebben aan alleen zijn. Een nood die normaal leek. Totdat je moeder wordt, zo had ik het gevoel. Dan zeggen wildvreemden plots: “Je mág ook wat tijd nemen voor jezelf hé!” Terwijl ik zelf eigenlijk dacht: “Euh, ja, me-time is toch logisch, waarom moet jij me daar de goedkeuring voor geven?” Enter ‘het schuldgevoel’ (ja, je hoofd is soms een raar ding). Dat wel snel weg is als ik aan het genieten ben van mijn me-time trouwens. Dat schuldgevoel, niet mijn hoofd.
  • Hulp leren aanvaarden. Als iemand vraagt: “Kan ik ….. doen?” leren “Ja, graag, dank je wel.” antwoorden. Heerlijk!
  • Genieten van kleine dingen waar je niet echt het plezier in zag, totdat je kind zegt: “Mama, wowetje (vogeltje)!” “Whiiiii” wanneer ze in de winkelkar zit.
  • Lachen en je ergeren tegelijk. Wanneer ze schrik heeft op de schommel of van de stofzuiger. Of wanneer je samen een uur lang dingen kan (moet) zoeken in een boekje. Of wanneer je wel twintig poezen moet tekenen. Of wanneer je telkens opnieuw het dekentje over pop moet leggen. Of wanneer ze niet kan slapen en ze na een lange uitputtende discussie (lees: gekrijs en wanhopig proberen te argumenteren dat slapen nuttig is) op jou in slaap valt (die overgave, zalig).
  • Jezelf tegenkomen wanneer ze je nadoet, of het nu zuchten is, schaterlachen of de Leuvense ‘oooo’ zo mooi uitspreken.

Twee intense jaren met onze vurige meid. Ik kijk al uit naar wat we nog allemaal zullen beleven samen met jou, lieve Jentemie.

1 jaar!

2 jaar.

Lekker lui met drie koningen

Nog even verlof begin januari. Dat betekent dat je je voornemens en je ‘nieuwe start’ nog wat kan uitstellen. Heerlijk!
Met 3 koningen (euh… peuters, moehahah, you get my point) en 11 volwassenen in een super mooi huis in de Ardennen. Dat lijkt best druk en dat was het ook. Maar een gezellige drukte. Voor ons dan toch. En niet voor het koppel zonder kinderen dat om 6u30 wakker gejoeld werd  door twee hyperactieve peuters. Nogmaals sorry, D&S.
Er was niet zo veel te doen, want wandelen met peuters in de rugzak bleek toch nét te koud te zijn zo bij -5 graden. Eén keer geprobeerd. Eén keer veel gejengel bij de ene en wat te koude voetjes en niet in de rugzak willen zitten bij de andere. Eén keer en daarna niet meer. 🙂

Dus we vulden onze dagen met babbeltjes, zetelhangen, hier en daar wat koken (en tien ton meer wegen na de tapasavond waar iedereen voor één tapa moest zorgen), torens bouwen, ravotten, sleeën en met pop spelen (en de ‘fear-of-missing-out-peuters’ in slaap proberen te krijgen, zucht), gezelschapsspelletjes spelen en vermijden :-), kickeren, een initiatie pilates, verfrommeld raken in de jacuzzi en opwarmen in de sauna. Echt chillen. Daar hadden we precies allemaal nood aan.

Jente haar retro jasje al gezien? Dat is het jasje dat ik vroeger droeg (ok, toen ik een klein jaar jonger was dan Jente nu en zij zwemt er nog in – pakt dat ik een ietwat steviger kind was indertijd). Ik vond dat eighties ding (letterlijk!) wel bij sneeuw en sleeën passen eigenlijk. 🙂

Toen we thuiskwamen, bleek dat we eigenlijk best wel tot rust gekomen waren ginder. De wereld ging er plots terug wat sneller aan toe dan het tempo dat wij gewoon geworden waren tijdens die paar dagen. Maar we proberen hem toch nog even vast te houden, die rustigere, trage sfeer. Let’s see how that works out.

In the pocket Oliver

Dit jaar ging het er in december wat rustiger aan toe dan gewoonlijk tijdens deze periode. Dat zorgde ervoor dat ik het allemaal wat bewuster en rustiger leek te beleven dan andere jaren. Of ligt het aan het feit dat je met een peuter naast je toch steevast trager wandelt? Of is het omdat je aan de peuter de hele kerstheisa probeert uit te leggen en samen de boom versiert (elke dag opnieuw)?

Of was het omdat we na Kerstdag even met z’n tweetjes twee dagen mochten relaxen? 

En zo kwam het dat ik nog meer dan anders opmerkte dat de gejaagdheid van de dagen en weken voor kerst soms toch wat in contrast staat met de kalmte, gezelligheid en het samen vieren waar we allemaal zo naar uit kijken. We racen ons te pletter om daarna rustig bij onze kerstboom te zitten. Het viel mij vooral op toen we met Jente naar de stad gingen en we de rijen parkeerplaatsbeluste en eerder ongeduldige auto’s voorbij fietsten of toen ik de fronsende, gejaagde uitdrukkingen waarnam op de gezichten van menig cadeaushoppers. Ik prees me gelukkig dat ik zelf even mocht slenteren en rustig kon genieten van alle kerstkitsch (weliswaar terwijl ik probeerde Jente niet kwijt te raken terwijl ze haastig rond een kerstboom huppelde). Dat we met de fiets konden gaan cadeaushoppen. Dat we meestal niet overdrijven met cadeautjes. En dat de peuter en de papa van de peuter graag mee kuieren door de straten (ok, meestal de verkeerde kant op, maar toch – die peuter hé, de papa heeft iets meer oriëntatievermogen).
Volgend jaar doen we dat opnieuw, zo wat rustiger.

Ondertussen ging het er op creatief vlak ook wat kalmer aan toe en deed ik aan wat bandwerk. Een reeks Oliver broekjes. Annick en Griet, ik blijf het herhalen, dat patroon is hier een toppertje!
Voor Jente maakte ik twee dikkere, winterse Olivers in maat 86. Eéntje in velours en eentje in sweaterstof. Allebei met zakken. Omdat ons Jentemie zo’n ongelofelijke fan is van “kakken”. En omdat we de misverstanden over broek- of jaszakken en vervuilde luiers graag aanwakkeren.
Eén donkerblauw broekje met glitterzakken en één grijs broekje met muntgroene zakken.


Ik maakte ook nog enkele Olivers in maat 68 en 74 om cadeau te geven.

Lap, in de lappenmand.

Jente en ik hebben enkele daagjes quality time… ‘t Is te zeggen, we zitten allebei ziekjes thuis en kijken dan tik tak en andere dwaze peuterproof Youtube filmpjes. We lezen boekjes (als in: we zoeken razendsnel beer en poes op elke bladzijde in dit heerlijke prentenboek), suffen wat onder het dekentje in de zetel en slapen (soms toch, maar meestal niet ‘s nachts). Soms lig ik tijdens Jente haar dutjes wat foto’s te kijken. Zo kwam ik zonet bij een fotoreeks die ik bijna exact een jaar geleden maakte. Van een toen ook zieke Jente. Met een prachtig zonneke op haar bolleke, daarom dat mama het nodig vond om naar de camera te grijpen.

Vandaag vond ik dat ze ook wel even op de foto kon (en was ik zelf terug in ‘denk in foto’s-modus 🙂 ). Gisteren en eergisteren daarentegen, ocharme ons dutske. Wat een verschil met een jaar geleden. Een echte peuter met ‘attitude’ is het. Ze was aan het schrijven. En somde dan na elk streepje dat ze trok de namen op van alle vriendjes uit de crèche.

We hebben afgesproken dat we volgende week weer onze actieve zelf zijn. Ondertussen geniet ik (tussen het bezorgd zijn om haar koorts door) eigenlijk wel van alle knuffels, van haar grappig hees stemmetje en van het ‘nodig zijn’ (en van zelf toch ook wat uitrusten).

Mama… Mamarazzi…

Enkele weken geleden, vier jaar na de eerste cursus fotografie, ging ik ervoor, voor deel 2 van de cursus. Vier jaar geleden zat ik met wat minder grote wallen in de cursus die toen ook tot 22u duurde, maar nu wel lijkt te duren tot midden in de nacht. Ha, ik herinner me nog dat we vroeger om 22u of later afspraken om iets te gaan drinken… Tijden veranderen. En het niveau van de cursus ook. Zoals dat gaat, is het nu een tikkeltje moeilijker. Uitdagende thema’s en best wel wat techniek. Nog heel wat oefenen dus.

De meeste van deze foto’s haalden ‘the cut’ niet voor de cursus, maar ik vond ze best wel grappig.

De manuele belichting is soms nog best moeilijk, dus wanneer het vooruit moest gaan is er hier en daar wat te veel licht en dan weer wat te weinig.

We gingen er zaterdag op uit naar kunstenfestival Rode Hond in Leuven.

Onder andere met een blote voetenpad van bijna 100m in de hal van woonzorgcentrum Edouard Remy. Eén van de vrouwen vertelde ons: “Kleine kindjes, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen.” terwijl we haar van het einde van de hal naar de lift rolden. Mmm…

Op de oude draaimolen. Mama moest mee… (whiiiii!)OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De zakken van haar Louisa coat herontdekt. Stoer dat ze zichzelf vond.

Van voor…

Naar achter…

Van links…

Naar rechts…

Even op café. Pindanootjes fretten en bierviltjes molesteren. Ondertussen kon mama een foto nemen voor ‘inhoudelijk contrast’. Papa wou zijn St. Bernardus niet uitlenen voor de foto om dat contrast nog extra kracht bij te zetten. Iets in de zin van “te riskant” werd er gemompeld.

En niet te vergeten: Veel te grote stukken banaan naar binnen werken. Als je mond niet bijna overstroomt, heb je niet echt banaan gegeten.

Back home. Lekker warm. Beker en kopje moeten gewisseld. En we smullen van deze cake.

Zo verliefd op haar snoetje. Zeker als ze het combineert met haar laatste nieuwe uitspraken:

Iets valt (of zij valt): “Boempatatttt”

“Mama lie!” (mama lief)

“Moeke! Tate!” (Moeke, Vake)

“Moma! Popa!” (Oma, Opa)

“Kaka ich” (kaka weg – met twee handjes de lucht in nadat de vuile pamper veilig verwijderd is)

“Jasssss mooooooi.”

“Moetch” (muts)

“Tatoe” (handschoen)

“Aaapèèèèh!!” (slaapwel)

Wouter zei het nog gisteren: “Soms heb ik schrik dat je haar gaat opeten.”

Gelukkig ben ik niet zo’n vleeseter en uit ik die overload aan vertedering via blogposts.